سلام!

عنوان مهر ورزيدن به خود را به مهر ورزيدن به زندگي ترجيح ميدهم. چون اساسا زندگي چيزي نيست كه مثل يك شيئ وجود بيروني داشته باشه بلكه ساخته ذهن ماست. ما به سپري شدن روزها و شبها و چگونه سپري شدن آن و دوره تولد تا مرگ ميگيم زندگي. و البته همه ممكنه نگاه يكساني به اين قضيه نداشته باشن. اما ميخوام بگم آنچه كه وجود خارجي داره زندگي نيست بلكه همين روزها و شبهاييه كه ميگذره و چگونگي گذروندنش. خب هر كسي هم بيشتر از همه با دنياي خودش ارتباط داره. خيلي از چيزايي كه تو ذهن ما هست رو آدماي ديگه نيميبينن ولي اونهاهم جزء زندگي ما هستن و روش تاثير ميذارن. پس چه بهتره كه بجاي زندگي به خودمون مهر بورزيم. اونوقت زندگي ما ميشه يه زندگي سرشار از مهرورزي كه درش هم خودمون روحيه ي خوبي داريم و هم اطرافيانمون از مجالست با ما لذت ميبرن نه اينكه هروقت مارو ببينن ناخوداگاه ياد بدبختياشون بيفتن.

در مورد رابطه روانشناس و مراجعش هم كاملا درست گفتي موافقم. بزرگترين كاري كه يه روانشناس ميتونه بكنه اينه كه به مراجعش ياد بده خودش هم معدن طلاست و هم مسئول استخراجش و هم فروشنده اش و هم خريدارش.... همه چيز خودشه