نظرات ياداشت عشق به خويشتن رو ياد بگيريم.

+ mahdi

هيچ منزلي اينجا نيست
هيچ راهي آسان نيست
هيچ کلمه‌اي کامل نيست
راهِ دور نرو!
از اين دو لنگه کفش
هميشه يکي
پايِ رفتن‌ات را خواهد زد
اين پايانِ تقسيم به نسبتِ نان است
اين سرآغازِ همان ملالِ ناممکني‌ست
که آرام آرام باورش خواهي کرد.

بعضي‌هاي به اشتباه
مي‌آيند و از دشواريِ بي‌دليلِ ديوارها مي‌گذرند
اما هيچ رَدِپايي از گفت و گوي پرندگان نمي‌بينند
و اصلا به ياد نمي‌آورند
که بر فاخته‌هاي خاموش و بر خُنياگرانِ ما
چه رفته است.

اينجا همه (هر کس)
نيمکتي براي نشستن و
جايي براي جهانِ خويش گرفته است
جز من
که هنوز دلم به شماره‌اي خوش است
که سال‌ها پيش زني
کفِ دستم نوشت و رفت.

غريبا روزگارِ بي‌بامداد!
در ازدحامِ اين همه سنگ و نان و دويدن
من چقدر چنگِ به خونِ نشسته و
دندانِ شکسته و
درگاهِ بسته ديده‌ام