واي چي نوشتي

حقيقتا زيبا بود.

به جاي آب خونش را به من مي داد و بر لبهاي او فرياد بمان اي گل که تو تاج سرم هستي دواي دلبرم هستي

ياد اين شعر استاد شهريار افتادم:

يارب مباد کز پا جانان من بيفتد........درد و بلاي او کاش بر جان من بيفتد

من چون ز پا بيفتم درمان درد من اوست........درد آن بود که از پا درمان من بيفتد

هميشه عاشق باشي!

چون دل به يکي دادي آتش به دو عالم زن