گاهي يه خونهء سادهء گِلي،
به همه دنيا مي ارزه، مگه نه؟
گاهي وقتا توي قصرم که باشي،
دلت از غُصه مي لرزه، مگه نه؟
حاضري دار و ندارتو بدي،
به جاش از خدا دل خوش بگيري
حاضري زندگيتو بدي اگه،
بتوني با دل عاشق بميري
اين همه دنبال دنيا رفتيمو،
انگاري جاده تمومي نداره
گاهي وقتا که به جايي مي رسيم،
لذتش انگار دَوُومي نداره
کاش يه بار هم که شده تو اين سفر،
دلمون راه و نشونمون بده
مي شه سرنوشت ما اين نباشه،
وسوسه اگه اَمونمون بده
