کدام سحرگاه چلچاه ي ريز روشني ديده اي
که از تحمل يکي بوف شب خوان خسته نگذرد
گلي نه گوشواره ي اين شاخه سار شکسته
نسيمي نه مسافر اين خانه ي خراب
از اين باديه پس چه ديد ي
که قرار لو رفته ي باد را
از بوته ي راه نشين بي خبر مي پرسي ؟
خانم
دکمه ي سردست پيراهنم
همين جا افتاده بود
کليد و کبريت و چند واژه ي ساده ام کافي ست
دير به خانه بر مي گردم
شايد هم هرگز