سلام عزيزم...پيامتو که ديدم خييييييييلي خوشحال شدم..بدک نيستم...ري را جون قربون ِ دلت برم، بازم مي نويسم هر چند الان يه کم حال و هوام درست درمون نيست!!! نمي دونم باور مي کني يا نه ولي اين مدتي که توو نت بودم و کار داشتم خوندن ِ مکرر ِ دوتا پست ِ آخري ِ وبلاگت بيشتر بهمم ريخت...مي دوني؟ اينجور مواقع ناگفته هاي آدم اونقدر زياده که گاهي خودتم نميدوني کدومشو بايد زودتر بگي!!! در ضمن ِ اينکه هر کسي هم نميفهمه چي ميگي و در عين حال هم که خودت ميخواي مراعات ِ حال ِ همه رو هم بکني...قربون ِ اون صورت ِ مهربونو خندونت برم که توو دلت کليييي غمه حتما بهت زنگ ميزنم ممنون که شماره تماسو گذاشتي...ميام سراغت گلم...خوشحالم کردي. با اومدنت...