یادمه یه روزایی بود که بین ِ یه سری آدمای اطرافم میرفتم با یکی حرف میزدم که آروم میشدم ، حس میکردم یه جور عشقه ، البته نه اون عشقی که رایجه ها، اونی که الان با هوس و این چیزا قاطی شده اون نه.
اون عشق یه حسیه که دلت میخواد طرف همیشه شاد و آروم باشه ، و تو هر کاری که توی توانت هست انجام میدی تا به این هدف برسی.... حتی شاید یه روزی به این نتیجه برسی نبودنت اونو آروم میکنه و تصمیم میگیری نباشی تا او آروم بشه و  روزگارش شاد  ... آآآآماااا... آما درسته که نیست اما یادش هست  و همیشه برای سلامتیش هم دعا میکنی  ... حالا متوجه شدی؟ منظورم این عشقه _____ چی می گفتم؟!!! آهان یادمه اون کسی که من باهاش حرف میزدم این عشق توی وجودش بود. خیلی حرفه ها ، توی این وانفزایی که همه تورو واسه خودشون میخوان ، یکی تورو بخواد برای خودت
...  حالا از اون دوست فقط مونده یه قاب! که دیدنش فقط شده برام عذاب! ( خودمونیم عجب بیت ِ قشنگی شدا)
 البته این عذاب فقط به خاطر ِ خودم نیست که  وقتی نیست دلگیرم ، بیشتر دلم از این گرفته که ، داره میمیره !!! اون آدمو نمیگم داره میمیره ها ، میگم این عشقا داره میمیره ، انسانیتمون، محبتامون، دوست داشتنامون داره میمیره ، دیگه داره ته میکشه ، حس نمیکنی؟
حس میکنی دیگه بین ِ آدما  کم شده عشق؟
حس میکنی دیگه هیچ حرفی ندارن آدما با هم دیگه الا دروغ و دغل و فیس و افاده و فریب؟
 به اینا که فکر می کنم دلم میگیره ، میرم اون قابو که میبینم بیشتر دلگیر میشم !!!