شب شده سنگ صبور!
خونه ی غم شده باز این دل من
پر ماتم شده باز این دل من
من وتو با دلمون
تک و تنها و غریب
توی این دشت جنون
خودمونیم و خدا
خودمون و دلمون
***
                               تو میخوای این دل من خون بشه،دیوونه بشه؟
                               تو میخوای غصه ی من قصه هر خونه بشه؟
                               نمی خوای سنگ صبور؟
                               ***
                                                                                        اگه از درد دلم با تو شکایت بکنم
                                                                                        قصه ی مردم ِ نامردو بگم
                                                                                        اگه من با تو حکایت بکنم
                                                                                        دل تو میشکنه چون جام بلور
                                                                                        نمی خوام سنگ صبور
                                                                                        ***
                                                                                                                     دل من بی دل تو دیگه تنها می مونه
                                                                                                                     کی دیگه قصه ی افسردگیشو گوش می کنه؟
                                                                                                                      آخه کی اشک ِ اونو پاک میکنه؟
                                                                                                                      کی غم و درد اونو خاک میکنه؟
                                                                                                                       ***
شده باز فصل خزون           از درختا می ریزه برگ طلا
آسمون ِ پر غم،غرق ِ اندوه و بلا
چه کنم با غم ِ رسوایی دل؟
چه کنم با تب ِ تنهایی دل؟
هی براش قصه میگم،قصه ی غصه میگم
که: تو ای دل! منو دیوانه نکن
پر و بالم رو نسوز
منو پروانه نکن
***
                                          می بینی؟ هرچی که هست                  مرگ امید به خدا
                                          حسرت ِ روز سپید به خدا
                                          همه جا رنگ و ریا همه چی نقش ِ سراب
                                         به گلا دس میزنی خار میشن
                                         سبزه ها زیر ِ قدم مار میشن
                                         بازوانی که به گرمی تو رو افسون میکنن
                                         حلقه ی دار میشن
                                         زبونم بسته میشه ، دهنم خسته میشه
                                         ولی ای سنگ صبور مگه باور میکنه؟
                                         ***
                                                                                                                      می دونی همدم شبهای سیاه دل من؟
                                                                                                                      عاقبت سر به بیابون میزارم
                                                                                                                      میرم اونجا که صفاست ،میرم اونجا که وفاست
                                                                                                                      میرم اونجا که فقط محرم ِ این سینه خداست
                                                                                                                      ولی ای یار دلم!        ای دلت خونه اسرار دلم!
                                                                                                                      من پر از مهر و وفام تو رو با خود می برم
                                                                                                                      تو رو ای سنگ صبور! همه جا تا دل گور!

                                               ه . م . ا