طوفان شده بود وقتی نبودی ... غبار... غم ... گم شده بودم وقتی نبودی ... نبودی ، ساکت بود همه جا ... ساکت که نه، سکون ...  مانده بودم مبهوت ، گیج ، سردرگم ... روزگار گاهی خوش ، گاهی ناخوش وقتی نبودی ... خوش از دنیا ، ناخوش از دنیا ...! همه دنیا، تا نبودی ... تو  نبودی دنیایی بود، دنیایی ...! وقتی نبودی ، نفهمیدم تمام ِ غبار از توست که نیستی ، تو که ندارمت ... تو که نوری ... تو که راهی  ... تو همیشه  زنده ی تاریخ... تو که رفته ای برای بودنم....توکه ...!

و این شد راز ِ نفس هایت !!!