چند رنگان ،همه یکرنگ به افسونگریند

ساده لوحان، همه همدرد ز خوش باوریند

خدایا!امشب اومدم پیشت ،گله دارم ، از آدما، از دورنگی ها ،از دروغها، ازفریبها ،نمی دونستم به کی بگم ، از کی کمک بخوام ، فقط تو بودی...فقط تو همه دنیای من ،خب اومدم پیش خودت تا دوباره ازت کمک بگیرم،می دونم که کمکم میکنی تا از این تردید و دو دلی بیام بیرون.....دیگه داشت باورم میشد دنیا خیلی قشنگه ، آدما خیلی مهربونن، داشتم زیادی بهشون نزدیک میشدم ،زیادی وابسته میشدم ، تا اینکه به خواست تو دیدم زشتیها رو و شناختم نا مرادیهارو. حالا تو این تردید گیر کردم نمی دونم باید چکار کنم....خدایا! کمکم کن نذار این تردید وجودمو تسخیر کنه، نذار به همه بد بین بشم ،   نذاردوست داشتنو فراموش کنم ، نذار نفرت وجودمو پر کنه ، نذار گوشه نشین بشمو خودمو از آدما جدا کنم...خدایاکمکم کن.

یک شب آخر بعد از این روشنگریها ،همچو شمع

تیره دودی گردم و چشم سحر خواهم گرفت

خدایا کمکم کن دل کسی رو نشکنم ،کمکم کن بتونم یکرنگیها رو ببینم ودورویها رو بشناسم....حس میکنم دلم نمیخواد هیچکس رو ببینم، حس میکنم یه جوری قربونی شدم  

قربونی ندونم کاری دیگران،تو که خودت اون بالا همه چیز رو میبینی ،پس خودت حکم کن ، که از حکم بنده هات سیر شدم...خسته شدم ، بنده هات خیلی با بی انصافی حکم میکنن خیلی.....خیلی راحت تهمت میزنن ، از عدالت چیزی نمیدونن.....

زاهد از کوچه رندان به سلامت بگذر

تا خرابت نکند تهمت بد نامی چند

دیگه نمیتونم به هیچکس اعتماد کنم ........هیچ کس. قبلا فکر میکردم اطرافم بنده های متبرکت زیادن ....اما حالا....حالا چی؟............چرا من؟ چرا؟ چرا؟؟؟؟؟؟

می گریزم زین دغلکاران دنیا می گریزم

تا نیابندم دگر گم کرده جا پا میگریزم

میگریزم با امید بر نگشتن سوی مردم

هرچه زشتی دیدم ازاین خلق زیبا میگریزم

خدایا ! میدونم تو هستی ، با وجود تو و با حضور تو دلم قرصه، فقط میخوام از تو کمک بگیرم نه از بنده تو که حتی به کمک بنده ت هم شک دارم. اگه میتونستم از همه دنیا میبریدم اما چکنم که تا شقایق هست زندگی بایست کرد

دلم می خواست ،عشقم را نمی کشتند

صفای آرزویم را-که چون خورشید تابان بود-می دیدند

چنین از شاخسار هستیم آسان نمیچیدند

گل عشقی چنان شاداب را پر پر نمیکردند

به باد نامرادیها نمی دادند

به صد یاری نمی خواندند

به صد خواری نمی راندند

چنین تنها ، به صحراهای بی پایان اندوهم نمی بردند

مگو این آرزو خام است

مگو روح بشر همواره سر گردان و ناکام است.

وای

امشب دلم به اندازه تمام غم بشریت سنگینه