" فراگیری عشق به خویشتن ، بزرگترین عشقهاست"

قبل از اونکه بتونیم به دیگری عشق بورزیم ، باید خودمون رو دوست بداریم.اگر میخواهیم سرنوشت خود رو عوض کنیم، باید به این نکته ایمان بیاریم .کتابها و کلاسهایی که به مسئله رشد و ارتقائ شخصی می پردازند مبلغ همین پیام هستند.وقتی بیش از اندازه از خود انتقاد میکنیم ،این تمایل در ما بوجود میاد که دیگرانی رو که عملکرد بهتر از ما داشته اند رو بیازاریم.

وقتی تنها اشتباهات خود رو میبینیم ، انتظار داریم که دیگران هم ، تنها اشتباهات ما رو ببینن ،بنابراین واقعیت تاسف بار اینه که ما همیشه در انتظار طرد شدن هستیم.وقتی تصویر ذهنی ما از خویشتن ،ضعیف و بیمار باشه ، دوستان ما همیشه می رنجند.

مقایسه کردن خود با دیگران ، یک دام است چون همیشه دیگرانی وجود دارند که با استعدادتر،ثروتمند تر،باهوشتر، شوخ تر و محبوب تر از ما هستند.شاید پدر و مادر یا معلم و همسر به ما بگویند:"چرا نمیتونی مثل برادرت باشی؟"و پاسخ اینه که:"چون من برادرم نیستم.اگر بودم،دقیقا مثل اون رفتار میکردم!"

همه ما سرانجام به نقطه ای می رسیم   که باید به خود بگوییم:"من یه انسان منحصر به فرد هستم و لزومی نمی بینم که عکس برگردان برادرم ،همسایه ام،و یا هیچ کس دیگه باشم"می تونیم بگیم"من بی عیب و نقص نیستم،اما با توجه به دانش و اطلاعات خودم ،به بهترین نحوی که میتونم ،عمل می کنم.تلاشم در جهت بهتر شدنه اما عجالتا خودم رو همین گونه که هستم ،می پذیرم."

وقتی به مقایسه دائمی خود با دیگران پایان میدیم،این امکان رو برای خود بوجود میاریم که به تایید و تقدیر از اونها بپردازیم.اونوقته که دیگه این امتیازدادن های ذهنی رو کنار میزاریم که"اون فلان لباس رو داره ،تحصیلات بیشتر داره،شوهر بهتر داره،یه جایزه جدید گرفته...در نتیجه او از من بهتره " و از این عقیده مخرب خلاص میشیم که "اگر او بالاتره پس من پایین ترم".

عشق به خویشتن به معنای لاف زدن برای تمام دنیا نیست.عشق به خویشتن به معنای قبول خویشتن است و به معنای اعتراف به قابلیتها و کاستی هاست.برای لذت بردن از دوستیهای پربار ، باید قبل از هر چیز،بهترین دوست خود باشیم".

"کسانی که خود را دوست ندارند،قادر به پرستیدن دیگران هستند،زیرا این پرستش ،دیگران را بزرگ و آنان را کوچک جلوه می دهد.آنها میتوانند مشتاق و آرزومند دیگران باشند،زیرا این اشتیاق از یک حس نقصان درونی ریشه میگیرد که درصدد ارضاشدن است.اما آنها نمی توانند به دیگران عشق بورزند زیرا عشق،نشانه ای از یک وجود زنده و رو به رشد،در درون ماست که تا وقتی واجد آن نباشیم قادر به دادن آن هم به دیگران نیستیم."                ( برنارد برکویتز و میلدرد نیومن)