خدایا!گاهی به این میاندیشم که این دنیا میدان مسابقه ست،مسابقه ای که همه تلاش میکنیم تا توی اون برنده بشیم،همه می دویم ،سعی میکنیم تندتر از اون یکی بدویم تا برنده بشیم ،بعضی وقتا نفس نفس میزنیم ،خسته میشیم اما همه فکرمون اینه که زودتر برسیم چون برنده یعنی اول،یعنی بهتر، یعنی جایزه!

خدایا!واقعا برنده شدن و زودتر رسیدن و اول شدن اینقدر مهمه؟

خوبه وقتی داریم تو این میدون میدویم مراقب باشیم که کسی رو از پا نیندازیم تا یه نفر کم بشه شاید شانس برنده شدنمون زیاد بشه!مراقب باشیم حتی از بی حواسیمون تنه نزنیم به کسی که بخوره زمین،نکنه زخمی بشه ،نکنه خدایی نکرده با حرفی ،کاری ،دلی رو بشکنیم چون میخواهیم ما اول بشیم،نکنه کلک بزنیم،نکنه تقلب کنیم،نکنه جرزنی کنیم!خدایا!نکنه راه رو بریم به آخرش که رسیدیم ببینیم اشتباه اومدیم مسیر رو.

خدایا کاری کن بتونم بهتر ببینم اطرافم رو ،نمیخوام با اینکه دارم میدوم از اطرافم غافل باشم میخوام خوب ببینم همه جارو، شاید کسی ،یه جایی منو صدا بزنه ،میخوام خوب بشنوم ،نمیخوام بگذرم،میخوام اگه صدایی شنیدم بایستم شاید یکی به من نیاز داشته باشه،میخوام ببینم همه جارو شاید یه گلی احتیاج به آب داشته باشه ،

خدایا!کمکم کن خوب ببینم و خوب بشنوم ،منم دوست دارم برنده باشم ،اما میخوام اگه برنده هم میشم همه مسیرم رو با بینش طی کرده باشم!

خدایا!کمکم کن،کمکم کن تا بتونم خوب طی طریق کنم،میخوام تو این میدون باشم اما بدون اینکه کسی رو کنار بزنم،کمکم کن خوب برم ،مهم برام خوب رفتنه نه تند رفتن،مهم اینه که درست برم،میخوام اگر مسابقه ای هم هست مسابقه خوبیها باشه....کمکم میکنی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟