این جا هزاران هزار نامه نانوشته در راه تولد،در انتظار گذر مهربان چشمان تو،مرا صدا می زنند.
اول کدام را باید نوشت؟آن شعری را که سرودم در آن شب بارانی و تو هرگز نشنیدی؟آن نامه خداحافظی،آن نامه عذر خواهی،یا آن...
زیبای من! من پس از سالها زندگی نتوانستم آن را دوست بدارم و دلبسته اش شوم و همه چیز از همین آغاز شد.من عظمت هستی را می دیدم اما دلیلش را درک نمی کردم.حس رفتن در من بود،اما نه راه را می دانستم و نه به پاهای خود اعتماد می کردم.هر انسانی که به دنیا می آید ، برای یافتن گم شده ای می آید که رسالت اوست.من هم چیزی را گم کرده بودم که نمی دانستم چیست.بارها و بارها اتفاق می افتاد که احساس می کردم آن را یافته ام،زمانی در لذت های حقیقی و ناحقیقی ام،زمانی در نوشتن هایم،زمانی درآموختن علم،زمانی در جسارتم برای بد بودن،زمانی در شعر و زمانی در تو!اما هر بار چندی بیش نمی گذشت که دوباره همان احساس به سراغم می آمد.بی تابم می کرد،افسرده ام می ساخت.چیزهایی مرا به خاک پیوند می زد و چیزهایی مرا به آسمان سوق می داد.از آوارگی میان خویشتن های درونم،میان دانستن ها و ندانستن هایم خسته شده بودم.
عزیزم!نمی دانی چقدر سخت است که باشی اما نباشی!نمی دانی چقدر سخت است که علی رغم میلت بفهمی و یا بخواهی بدانی و نفهمی!چقدر دشوار است در خودت گم شوی و زندگیت سراسر پر باشد از تردید!
زیبای خوب من!من تشنه یقین بودم.یقین به هر آنچه که احساس می کردم و می اندیشیدم،یقین به خودم،به هستی و به خدایی که چون سایه ای عظیم و مبهم بر تمام بودنم و زندگیم گسترده شده بود، بود ونبود!یقین به مفهوم گناه و صواب.
شاید زندگی دروغی بود که وجود داشتنم چنان آن را برایم تکرار کرده بود که باورش کرده بودم و می دانی که باور،آدمی را به اجبار می کشاند.من باید یقین می یافتم، که زندگی ام دروغ نیست،تردید در اینکه"زیستنم"فریبی اجباری باشد،مرا از آن بیزار می کرد...و من حتی به حقیقی بودن مرگ یقین نداشتم.من مثل کلمه ای محبوس در حلقوم کودکی لال بودم.حتی دیگر تو را نمی فهمیدم،عاشق را نمی شناختم،معشوق را در نمی یافتم و زمانی نیز این درد بزرگ را تجربه می کردم که"عاشق باشی،اما معشوقی نداشته باشی و زمانی این رنج عظیم را که معشوق باشی اما لیاقت عشق را در خود نیابی