جهان پیر است و بی بنیاد، از این فرهاد کش فریاد!

برخیز! بلند شو و از زیباییهای پاییز بگو، مگر تو نبودی که می خواستی نماز باران بخوانی؟ مگر نمی گفتی عاشق ِ پاییزی و باران های قشنگش؟ مگر چشمهای زیبایت پاییز را دوست نمی داشت؟ وای! چقدر این روزها سرد است هوا! چقدر خشک و بی روح است این لحظه ها!می خواهم بگویم از تو ولی نه دستم توانایی ِ نوشتن دارد ونه دلم تاب گفتن! هنوز در باورم نگنجیده نبودنت!آخر چگونه توانستی چشمهای منتظرم را بی پاسخ بگذاری؟ چگونه توانستی بگذری؟ من که همیشه با تو بودم، این عدل خداست؟ این حکمت اوست؟ به من نگو نگریم، با من نگو ننالم، من این حکمت خدا را دوست ندارم!من این عدل خدا را نمی خواهم. به من نگو کفر می گویم! به من نگو تواناییش را دارم، با من حرفهای تکراری نزن! دیگر هیچ نگو، هر چه دلم بخواهد می گویم. من با تو حرفهای نگفته داشتم، تو با من روزهای نگذشته داشتی.هنوز هزاران قصه ی بدنیا نیامده مانده بود که می خواستیم تولدشان را جشن بگیریم!من چگونه بگویم از این غروبِ دلم؟ چگونه ترسیم کنم نگاههای آخرِ تو را؟ چگونه بگویم با چه امیدی به انتظارت نشستم و تو چه پاسخی دادی مرا!!!